H έκθεση των Robert McCabe – Κατερίνας Λυμπεροπούλου με τίτλο «Ο Τελευταίος Μοναχός των Στροφάδων» είναι η πρώτη που θα εγκαινιάσει το Μουσείο Μπενάκη μετά την περίοδο εγκλεισμού λόγω κορωνοϊού. Μέχρι τις 15 Ιουνίου που ανοίγουν τα Μουσεία, το κοινό έχει την δυνατότητα να κάνει μία πρώτη διαδικτυακή περιήγηση στην έκθεση μέσα από τον ιστότοπο του Μουσείου Μπενάκη ενώ μόλις ανοίξουν ξανά οι πύλες του θα μπορέσει να την απολαύσει και διά ζώσης, στην Αίθουσα Σ. & Ε. Κωστοπούλου του Μουσείου Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού έως τις 13 Σεπτεμβρίου που θα διαρκέσει.
Η σειρά φωτογραφιών του Robert McCabe και η έρευνα της Κατερίνας Λυμπεροπούλου, που πλαισιώνονται από μοναδικά εκθέματα, είναι ένας φόρος τιμής στη ζωή του τελευταίου μοναχού των Στροφάδων, ο οποίος έζησε εκεί 38 χρόνια μόνος προς Μόνον, του τελευταίου φαροφύλακα και του βαρκάρη που έφερνε προμήθειες στο νησί. Αποτελεί επίσης κραυγή για την περιβαλλοντική διάσωσή του, δεδομένου ότι αποτελεί, μεταξύ άλλων, σημαντικό μεταναστευτικό σταθμό ορνιθοπανίδας, φιλοξενώντας ένα από τα σημαντικότερα δάση της δυτικής Ελλάδας.
Η διοργάνωση έχει ήδη τεθεί υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
To Καστρομονάστηρο
Σε μια απομονωμένη γωνιά του Ιονίου βρίσκεται ένα μικρό νησάκι, μόλις το 1/3 ενός αεροδιαδρόμου, το νησί Σταμφάνη του Συμπλέγματος των Στροφάδων. Παρ’ όλο το μέγεθός του, το νησί είναι μοναδικό για τη ιστορία του και για την πλούσια χλωρίδα και πανίδα του, χάρη στη μοναδική γεωλογική φυσιογνωμία του.
Εκεί δεσπόζει παλαίφατο Καστρομονάστηρο, το οποίο ίδρυσαν οι Παλαιολόγοι τον ΙΓ΄ αιώνα, όπου άκμαζε μια περιώνυμη μοναστική κοινότητα. Στον αμυντικό πύργο του συγκροτήματος βρίσκεται οχυρωμένος ναός, μοναδική περίπτωση για τον ορθόδοξο κόσμο – για προστασία από τους αδίστακτους πειρατές, Τούρκους και Αλγερινούς.
Σήμερα, αυτό το μνημειακό συγκρότημα θέτει ένα τεράστιο δίλημμα για την Ελλάδα. Αποφάσεις πρέπει να ληφθούν άμεσα. Το μοναστήρι βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση με επιτακτικό αίτημα αποκατάστασης, μετά από δυο καταστροφικούς σεισμούς. Ο επόμενος μπορεί να είναι το οριστικό τέλος του. Η έδρα του μοναστηριού και το λείψανο του Αγίου Διονυσίου που το καθαγίασε έχουν μεταφερθεί «προσωρινώς» στη γειτονική Ζάκυνθο από το 1717, μετά από επιδρομή και σφαγή των Μοναχών.